Ал сиыр мен түйеге ие болу кәрі-құртаңның сыбағасы. Қазақтың ертедегі ең көп ұстаған малы жылқы мен қой, онан соң түйе. Он бес пен жиырма бестің арасын «қой жасы» дейтіні бір қора қойды ит-құсқа жегізбей, жоғалтпай бағу. Жауын-шашында, боранда аман сақтау, күн шыққаннан қас қарайғанша жалықпай жайып, кең далада жападан-жалғыз жүру, осы жастағы адамның ғана қолынан келеді. Рас, осынау қиындықтарға төзу оңай емес. Бірақ төзбеуге болмайды. Дала тіршілігіне көндігу – бұлжытпай орындалуы тиіс заң. Осы «қой жасынан» тек еті тірілер ғана, өз-өзіне сенгендері ғана «жылқы жасына» өтеді. Емтиханнан өте алмағандары сол қойдың соңында біржола қалып қояды.