Бір шалдың төрт ұлы болыпты. Бір күні шал ұлдарын жинап алып, былайдепті:
– Мен қартайдым. Біреуіңнің үй иесі болатын уақыттарың жетті. Кімнің ақылы мен байлығы сай болса, сол мұрагерім болады. Әрқайсыларың маған ақылдарың мен байлықтарыңды көрсетіңдер, – депті.
            Үлкен ұлы асыл тасты жүзік салған қолын көрсетіп:
            – Міне, менің байлығым. Ал кім бай болса, сол ақылды, – депті.
            Екінші ұлы асыл киімдерін киіп, әдеміленіп келеді де:
            – Мені осы түрімде көргендер ақылым мен байлығыма бас иеді, - дейді.
            Үшінші ұлы күміспен және асыл тастармен әшекейленген белдігін буынады да:
            – Бұндай белдікті ешкім буынып көрген жоқ, – дейді.
            Әкесі үлкен балаларына қарап басын шайқайды да, ең кіші ұлына қарап:
            – Сен неге үндемейсің? Сен қандай байлығыңмен мақтанасың? – дейді. Сонда кенжесі былай депті:
            – Мен де асыл тасты жүзік те, сәнді киім де, қымбат тастармен әшекейленген белдік те жоқ. Тек еңбек сүйгіш екі қолым, қайрат-жігерге толы жүрегім ғана бар.
            Шалға кенже ұлының жауабы ұнайды. Ол өзінің мұрагері болады деп, кіші ұлын айтыпты. Үлкен балаларына інісінің айтқанынан шықпауды өсиет етіпті.