Пайғамбарымыз бір күні кешкісін үйіне кіріп былай бұйырды: 
- Ей Айша! Үш күн бойы дәм татпадым. Жейтін бір нәрсең бар ма? 
Сол кезде есік қағылып хазіреті Әбу Бәкір келді. Не үшін келгендігін сұрағанда былай жауап берді: 
- Ей Расулаллаһ! Үш күн бойы дәм татпап едім, қасиетті жүзіңізді көріп, аштығымды ұмыту үшін келдім. 
Сол кезде хазіреті Омар мен Әли де кіріп келді. Оларда сол сөзді қайталады. 
Хазіреті Әли айтты: 
- Ей Расулаллаһ! Кеше Муаз бин Жәбәлдің бақшасынан ағашта пісіп тұрған құрмаларын көрдім. 
Сонда пайғамбарымыз: 
- Қане онда, Муаздың үйіне барайық,- деді. 
Бірігіп Муаздың үйіне келді. Муаз есікке қарай жүгіріп, қонақтарды ішке кіргізді. Пайғамбарымыз жағдайды түсіндіргенінде, қатты қамығып былай деді: 
- Ей Расулаллаһ! Құрмаларды бүгін ғана жинап, біразын жедік те қалғандарын садақа ретінде таратып жіберген едік. 
Сонда пайғамбарымыз хазіреті Әлиге үйден бір себет алып бақшаға баруын және құрма ағашына: «Расуллуллаһ сенен құрма беруіңді сұрады!» деп айтуын бұйырды. 
Хазіреті Әли пайғамбарымыздың сөзін айтқанында ағаш бір сәтте құрмаға толып қалды. Себетті толтырып әкеліп, барлығы тойғанынша жегенінде де себеттегі құрмалар мүлдем азаймады.