Мариям жеңгейге әзіл де айтпаймын. Бұл сыйлағанның белгісі ме,белгісі емес пе? Рас, бір рет әзіл айтамын деп оңбай жеңілгенім бар.
-Не себепті жеңілдіңіз? Айтып беріңізші?
-Бұл  соғыстан кейінгі кез.  Сәбең «Москва» қонақ үйіне тоқтап, Леонид Сергеевич Соболевты бөлмесіне шақырыпты. Ол келіп, екеуі әңгімелеседі. Сөз арасында Леонид Сергеевич:
–Сәбит Мұқанұлы, мен Бауыржан Момышұлы туралы көп әңгіме естідім, бірақ өзін әлі көрген емеспін. Оны қалай көруге болады? – дейді.
–Оның менде телефоны бар, қазір осында шақыртамыз.
Сәбең Мәриәм жеңгейге: «Бауыржанмен хабарлас», – дейді. Ол кісі:
–Әй, екі шал сен туралы әңгімелеп отыр. Қонағымыз сөйлеспек, келсеңші? – деді телефон соғып.
–Ал барайын, сонда маған не сыйлайсың?
–Қойныңа аласың ба?Мәриәм жеңгейдің ақылдылығын сол жолы білдім, ашуланған жоқ. Басқа біреуболса: «Не деп оттап тұрсың?!» дер еді.
–Құдай бұйыртса, олда болар. Ағаңның тірі кезінде көзіне шөп салмасаңшы?
Это страшное слово.
–Ойбай, жеңгей, кешіріңіз, мен жеңілдім. Қазір барам, – деп тұтқаны іліп тастадым.
P.S. Иә, дана халқымыз осындайда «Ойнап айтсаңда, ойлап айт», «Әзіл көтерместің белінде шоқпары болады» деген сөзін бекер айтпаса керек. Ал Мәриям апамыздың Баукеңе берген жауабы кімді де болса « мақтамен байыздағандай» емеспе?..