Баяғы өткен заманда бір патша базардан екі құл сатып алыпты. Құлдарының бірі сиықсыз, тістері шірік әрі аузы сасық екен, ал екіншісі болса келбетті, маржандай тістері бар, әрі аузынан хош иіс шыққан жағымды адам екен. Патша келбетті құлын сыйға бөлеп, моншаға жібереді. Аузы сасыған екінші құлды қасына шақырып:


   – Сені ұнатып-ақ едім, бірақ анау моншаға кеткен досың сен туралы көп жаман нәрселер айтты. Сен де қаласаң, маған оның жаман тұстарын айтып бер, – дейді.
Құл болса, жолдасына шаң жуытпай, ол туралы еш жаман сөз айтпады. Патша қалай тырысса да, мақтаудан басқа ештеңе айтқыза алмапты.
Екінші құлы моншадан қайтып келгенде, патша оны да сынамақ болып қасына шақыртты. Біраз мақтау сөз айтқан соң:
– Әлгі досың айтып берген жаман мінездерің болмаса, жап-жақсы жігітсің, – депті.
Сөйтсе, ол ашуланып, жолдасы туралы қайдағы жоқты айтып, жамандай бастайды.
Патша біраз тыңдаған соң:
– Доғар сөзді, кімнің кім екенін енді білдім. Мен сені тексеру үшін айтқан едім. Оны осылайша тексергенімде, сен туралы тек жақсы сөз айтты. Сен жамандаған жолдасыңның аузы сасыса, сенің ішің сасыған, шірік екенсің. Бар, сол жамандаған досыңның қол астында жұмыс істейтін боласың, – депті.
Расында, адамның ішкі дүниесі, мінезі жаман болса, сұлу келбетінің құны көк тиын.