Өмір қысқа. Бұны бәріміз білеміз. Тіпті, бабаларымыз айтып кеткен «Қамшының сабындай қысқа өмір» дегенді орайы келгенде өзгелерге ақыл ретінде айтып та қаламыз. Бірақ, өзіміз осы сөзге мән беріп жүрміз бе? Қысқа өмірдің қанша бөлігін өзіңізге арнадыңыз?
  Мынау қысқа өмірде біз бәріне үлгеру керек деп жанталасамыз, әбігерге түсеміз. Сөйтеміз де өмір сүруді ұмытып кетеміз. Бұны бір испан жазушысы «Тірі, бірақ өлі» деп бейнелеген екен. Айналаңызға қарасаңыз көп адамның «тірі, бірақ өлі» екенін көресіз. Олар бәріне ие болсам дейді.



   Басыңызда баспанаңыз бар ма, бар. Ал, сіз енді үлкен етіп үй салам деп жанталасудасыз. Перзентіңіз бар ма, бар. Жеті қызыңыз бар, ал сіз «ұл туып бер» деп әйеліңіздің жанын ауыртасыз. Көлігіңіз бар ма, бар. Бастысы, жүріп тұр емес пе? Ал, сіз досыңыздан қалғыңыз келмей, оныкінен жақсы жаңа көлік аламын деп, өміріңіздегі маңызды адамдарға, маңызды нәрселерге көңіл бөлуді ұмыттыңыз. Балаларыңызды зообаққа апардыңыз ба? Олармен соңғы рет қашан қыдырдыңыз? Соңғы рет қашан әйеліңізге жаңа көйлек сатып әпердіңіз? Үйіңізге достарыңызды шақырып, мәре-сәре болмағалы қашан? Өзіңіз соңғы рет қашан шынайы күлдіңіз? Сіз үшін не маңызды, дүние ме, адам ба? Дұрыс, өсіңіз, жетіліңіз, көбейіңіз, бірақ «өмір сүруді», сіз арқылы өмірге келгендерге жауапты болуды ұмытпаңыз.