Біздің ауылда мынадай бір көне әңгіме бар.  Байшұңғыл деген кісі қасындағы бір серігімен тұтқыннан қашып келе жатқанда қуғыншылар жақындап қалады да, екеуі амалсыз алдарынан кездескен бір қалың түйеқарын өскен сайға түсіп, сол қалың түйеқарынның арасына тығылады. Қуғыншылар сайды айналып,оларды таба алмай, қайтуға беттегенде, олардың ішіндегі әккілеу біреуі тұрып:

Байшұңғылға тамақ туралы айтсақ, шыдай  алмай бір белгі беріп қалуы мүмкін, деп: Байшұңғыл, Байшұңғыл, Ыстық нан, ыстық нан, деп айқай салады. Сонда Байшұңғыл  шыдай алмай, тұрмаққа әрекет жасай бастапты дейді. Қасындағы серігі: Қозғалма, әйтпесе құримыз, десе Байшұңғыл жарықтық: Әй, сол нанды жеп қашсақ қайтеді, дейтін көрінеді ғой. Міне, бұл нағыз қазақы, тек қазақта ғана кездесетін мінез.